INTRO | Am | G | F | F G | ( 2 Times ) |
Am
กาสะลอง
ร่วงหล่
G
นพื้น
วัน
F
คืนเนินนานเปลี่ยวเหงา
ลมหนาวพัดโบ
G
กโบย
Am
โชยกลิ่นรักจากใ
G
จอ้าย
ให้ล
F
อยลมไปหาน้อง
เพื่อเป็นผ้าฝ้ายมอบไ
G
ออุ่น
เ
Am
ฮือนแก้วใด
บ่ง
G
ามเท่าความดี
ที่
F
ตัวน้องมี ให้อ้ายนั้น มันง
G
ามล้ำ
บ่
Am
มีเพชรพลอย
ไพ
G
ลินจินดาคำ
แต่เ
F
มื่อมีธรรมนำน้อง
ก็สุ
G
ขใจ
Am
ฉัน..
เชื่อว่าเ
G
ธอ
ยัง
F
คงรักกัน
รักมั่น ไม่เสื่อ
G
มสลาย
Am
ไม่..
จากไปไ
G
หน
วนเ
F
วียนคุ้มภัยในยามทุกข์ย
G
ามใจตรม
Am
ฉันเชื่อว่าเธอ
G
คนที่อยู่บนฟ้า
F
ทุกกาลเวลา
เธอไม่จา
G
กไปไหน
Am
ไม่อาจมีสิ่งใด
G
มาพลัดพรากใจเราสอง
F
แม้ต้องตายจากกัน
ก็เพียงตั
G
วใช่หัวใจ
จุต
Am
ติจุตตัง
มรณังและก็จุตติ
แม้
G
รักกันปานใดแต่
ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เว
F
ลาจะพรากเราจากการ รัก โลภ โกรธ หลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่
G
าง
โดนลากด้วยพระ
Am
สงฆ์ ระทม ตรอมตรม
โศกอารมณ์ใจอา
G
วรณ์ ฝังจิต คิดหา
ยามเวลาเธออา
F
ทร
ให้รักสว่างไสว
เป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบ
G
อุ่น
ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
Am
รอนแรมเรื่องรักเธอจากไปไกลอีกช
G
าติภพ
ดวงมอญมันโศกนักอยู่แห่งใดจึงไม่ไ
F
ด้พบ
บ้านที่เคยมี แปล เคยไกว หมอนที่เธอเคยนอน
เหลือเพียงแค่เท่าธุ
G
ลีจากดุ้นฝืนในกอง
Am
ฟอน
ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉาและมีจา
G
กกัน
ความเศร้าความสุขใดใด จะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องห
F
ลัง
เชื่อว่าเธอไม่เคยจากไป และอยู่ในความจำฉัน
จะรักกันคณ
G
านับต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์
Am
ฉัน..
เชื่อว่าเ
G
ธอ
ยัง
F
คงรักกัน
รักมั่น ไม่เสื่อ
G
มสลาย
Am
ไม่..
จากไปไ
G
หน
วนเ
F
วียนคุ้มภัยในยามทุกข์ย
G
ามใจตรม
Am
ฉันเชื่อว่าเธอ
G
คนที่อยู่บนฟ้า
F
ทุกกาลเวลา
เธอไม่จา
G
กไปไหน
Am
ไม่อาจมีสิ่งใด
G
มาพลัดพรากใจเราสอง
F
แม้ต้องตายจากกัน
ก็เพียงตั
G
วใช่หัวใจ
INSTRU | Am | G | F | F G | ( 2 Times ) |
จุต
Am
ติจุตตัง
มรณังและก็จุตติ
แม้
G
รักกันปานใดแต่
ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เว
F
ลาจะพรากเราจากการ รัก โลภ โกรธ หลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่
G
าง
โดนลากด้วยพระ
Am
สงฆ์ ระทม ตรอมตรม
โศกอารมณ์ใจอา
G
วรณ์ ฝังจิต คิดหา
ยามเวลาเธออา
F
ทร
ให้รักสว่างไสว
เป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบ
G
อุ่น
ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
จุต
Am
ติจุตตัง
มรณังและก็จุตติ
แม้
G
รักกันปานใดแต่
ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เว
F
ลาจะพรากเราจากการ รัก โลภ โกรธ หลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่
G
าง
โดนลากด้วยพระ
Am
สงฆ์ ระทม ตรอมตรม
โศกอารมณ์ใจอา
G
วรณ์ ฝังจิต คิดหา
ยามเวลาเธออา
F
ทร
ให้รักสว่างไสว
เป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบ
G
อุ่น
ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
Am
รอนแรมเรื่องรักเธอจากไปไกลอีกช
G
าติภพ
ดวงมอญมันโศกนักอยู่แห่งใดจึงไม่ไ
F
ด้พบ
บ้านที่เคยมี แปล เคยไกว หมอนที่เธอเคยนอน
เหลือเพียงแค่เท่าธุ
G
ลีจากดุ้นฝืนในกอง
Am
ฟอน
ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉาและมีจา
G
กกัน
ความเศร้าความสุขใดใด จะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องห
F
ลัง
เชื่อว่าเธอไม่เคยจากไป และอยู่ในความจำฉัน
จะรักกันคณ
G
านับต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์…